Podróżuje się po to (...), by pewnego dnia postawić walizki i powiedzieć: to tutaj.
— Éric-Emmanuel Schmitt

niedziela, 30 marca 2014

Pogoda i ślub

Podczas gdy w Polsce zaczęła się wczesna i niezbyt jeszcze pewna siebie wiosna, tutaj na Lofotach, a przynajmniej w Gravdal i okolicach, zima trwa w najlepsze. Nie jest zimno, ale jest zdecydowanie zimowa atmosfera. Będąc tu od niecałych 3 miesięcy, mogę już powiedzieć, że wolę, gdy na zewnątrz jest -5 stopni niż +5. Dlaczego? Z tego prostego powodu, że przy małym mrozie pogoda jest tu cudowna! Częściej jest słonecznie, chociaż zdarzają się też pochmurne dni i dni sypiące śniegiem na prawo i lewo, ale przynajmniej wtedy ten śnieg zostaje. Kiedy trochę się ociepla, śnieg się topi i tworzy na naszym podjeździe najpierw płytkie jeziorko, które M&M uwielbiają przekopywać swoimi łopatami, i przez które muszę przenosić jaśnie pana Huga, kiedy wychodzimy na spacer, a później w nocy zamarza i jest jeszcze zabawniej. Nie miałam jeszcze okazji do ich kupienia, ale ostatnim razem, kiedy mieliśmy taką gołoledź, Miriam pożyczyła mi specjalne nakładki na buty zrobione z poskręcanych drutów. Nie muszę wtedy iść (sunąć) za Hugiem jak pokraka w obawie o własne życie (i tyłek).
Kiedy jednak po ociepleniu mróz nie wraca przez parę dni, wtedy dopiero zaczynają się dziać ciekawe rzeczy. Najpierw zaczyna padać deszcz, a czasami śnieg z deszczem. Zaczyna też wiać o wiele mocniejszy wiatr. I te sztormy! Nie miałam pojęcia, że na Lofotach to takie normalne, że przywiązuje się kosze na śmieci, żeby nie odleciały! Wiatr osiąga prędkość ponad 100km/h, więc jakby ktoś miał lekki sen, nie to co ja, bo przesypiam nawet wrzaski M&M nad ranem, to miałby poważne problemy ze spaniem. Szczególnie, kiedy drzwi od pokoju same się otwierają z trzaskiem. Za pierwszym razem się nawet przestraszyłam. Pomyślałam "Jezu, szyby się trzęsą, w ogóle wszystko się trzęsie, zaraz się rozleci ten nasz domeczek i co ja wtedy zrobię, zimno na dworze.", ale oczywiście zaraz zasnęłam, a następnym razem, kiedy drzwi się otworzyły, tylko się wkurzyłam i zastawiłam je krzesłem. Tyle jeśli chodzi o moje doświadczenia ze sztormami. Po około tygodniu się uspokoiło i znów jest zima.










Tydzień temu miałam wielkie szczęście pojechać do domu na zwariowany weekend! Mało brakowało, a bym jednak tu została, bo jak w przeddzień wieczorem zaczęło sypać ciężkim śniegiem, tak sypało do rana i nasypało po kolana. W związku z tym mój pierwszy lot był opóźniony, bo samolot krążył i czekał aż pogoda się poprawi, żeby wylądować w Leknes i zabrać nas do Bodø. W końcu jednak zdąrzyłam na kolejny lot i w Oslo byłam na czas. Trzeci lot miałam do Kopenhagi i stamtąd dopiero leciałam do Poznania. Wiem. Szaleństwo. Normalnie podróż zamknęłaby się w 3 lotach, ale akurat Norwegian nie miał lotów w normalnych godzinach tego dnia, a poza tym ląduje on w Goleniowie, a ja wolałam Poznań, żeby zobaczyć się z siostrą. Zabrała mnie też wspaniałomyślnie samochodem do naszego rodzinnego miasta, więc jeszcze tego samego dnia byłam w domu. W sobotę byłam świadkową na ślubie mojej najlepszej przyjaciółki i bawiłam się świetnie razem z wszystkimi moimi dziewuszkami. Pozdrawiam Was kochane moje!
Niedzielę miałam na nacieszenie się domem, szybką wizytę na cmentarzu, kawę u cioci i raz, raz, przed samym odjazdem spotkanie z moją Magdą i jej roczną (już) Nikolą. Buziaki!!

Wieczorem byłam w Poznaniu, a w poniedziałek po kolejnych 4 lotach spowrotem w Gravdal, gdzie czas płynie inaczej. Tak szybko, że dopiero się skapnęłam, jak dawno nie pisałam! Sorry, postanawiam poprawę i nie obiecuję dotrzymać słowa, bo wiadomo, zawsze może zwiać naszą chatkę na Islandię!

Pozdrawiam
Agata

czwartek, 6 marca 2014

Z okazji urodzin...

Po dwóch dość pracowitych tygodniach nastał czas lekkiego relaksu. Miriam ma znów wolne, więc i ja mogę trochę więcej pospać. Nie muszę wstawać o 7, ale i tak nie śpię dłużej niż do 8. Nie wiedziałam, że kiedykolwiek to powiem, ale wstaję wyspana!

W końcu dostałam swoje kieszonkowe! Za połowę stycznia, luty i marzec. Nie to, żebym jakoś szczególnie tu potrzebowała kasy! Miriam była bardzo opiekuńcza pod tym względem i miałam swoją kasę na karcie, więc niczego mi do tej pory nie zabrakło. No ale teraz już mogę zacząć oszczędzać ;)

Zaczęłam też w końcu kurs norweskiego. Byłam już na dwóch zajęciach - raz w tygodniu po 2,5 godziny. Fajne jest to, że nieważne, czy mam wolne, czy nie, zawsze ten raz w tygodniu biorę samochód i jadę do Leknes. Nie zapomnę jak się prowadzi!
Na pierwszych zajęciach okazało się, że tylko ja i dwie inne osoby: Grek i Litwin nie znamy w ogóle norweskiego (co nie powinno być niczym dziwnym skoro to kurs dla początkujących), a reszta to siedem kobiet z przeróżnych krajów: z Rumunii, Somalii, Iraku, Tajlandii i Filipin pracujące chyba w jednej z fabryk, które rozumieją norweski i potrafią się w nim porozumieć. Muszą jednak chodzić na ten kurs, bo to jeden z warunków ich zatrudnienia, a nie ma obecnie kursów na wyższych poziomach. Ale to nie problem, bo nasz Grek zadaje mnóstwo pytań i nie pozwoli naszej nauczycielce iść zbyt szybko z materiałem. Jej zasadą jest mówienie tylko w języku norweskim, co mi odpowiada, bo mówi wolno i wyraźnie, mocno gestykulując, także za trzecim razem już ją rozumiem ;) A nawet jeśli coś nadal jest niejasne, reszta grupy śpieszy z pomocą po angielsku.
Na ostatnich zajęciach mieliśmy dodatkowo dwie osoby - parę z Polski! Chcieli się zorientować i jeszcze nie byli pewni, czy się zdecydują. Ostatecznie postanowili, że on się zapisze, a ona będzie się uczyć w domu. Cieszę się, bo nie mieszkają daleko, więc będziemy mogli się czasami gdzieś razem wybrać.

Z okazji moich urodzin, pogoda zmusiła nas do świętowania w domu. Wiało i lało calutki dzień, i to tak, że myślałam, że zdmuchnie tę naszą chatkę. Ale chyba specjalnie dla mnie, na moment, kiedy wyszłam z Hugiem na spacer, przestało padać, więc tylko miałam ubaw jak 2 razy prawie nas wywiało w krzaki. Kiedy chłopcy wrócili z przedszkola i się najedli nadszedł czas na tort! Był tort i świeczka i kwiatek i radość chłopców z dmuchania. Jak nigdy, szybko skończyli jeść, żeby tylko zdmuchiwać świeczkę. Oczywiście im pomogłam i potem jeszcze dwa razy ją na nowo zapalaliśmy, więc byli zadowoleni. Strasznie miłe ze strony Miriam, że tak się postarała. Muszę sobie poszukać jakiejś ładnej doniczki na mojego kwiatka! :)

Pozdrawiam
Agata